Ontkenning is een killer

Ik ben Nicole. Vorig jaar januari ben ik geopereerd. Twee maanden was ik blij; ik leefde op gelukshormonen. De kilo’s gingen eraf, alles ging goed.

Maar het eten ging steeds moeilijker. Het leek niet meer te zakken, het voelde alsof het halverwege mijn slokdarm bleef steken.

Ik kreeg van de arts te horen dat ik rustiger moest eten, beter kauwen en dat het dumpings waren. Het kon nog wel verbeteren dus afwachten.

In afwachting daarvan besloot ik vast voedsel ‘even’ achterwege te laten.

Desondanks kreeg ik steeds meer het gevoel dat er iets mis was. Er werd een slikfoto gemaakt. Daarop was te zien dat vast voedsel bleef hangen. Ik heb daarna maanden alleen maar vloeibaar voedsel gegeten, en toen ik nogmaals op controle kwam, dit keer bij een onafhankelijke MDL arts, zag het er goed uit. Hij zei dat de kans dat er iets fout was gegaan bij de operatie klein was en dat elke operatie risico's met zich meebrengt. Dus ik ging weer proberen te eten.

De arts zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dus ik dacht, het ligt aan mezelf.

Ondertussen werd het gevoel dat er iets mis was, steeds sterker. Maar de arts had gezegd dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dus ik dacht, het ligt aan mezelf.

Dat bleek toch anders te liggen. Een tijdje later had ik opnieuw een gesprek. Toen vertelde de arts dat er waarschijnlijk een zenuw geraakt was tijdens de operatie en dat mijn slokdarm daarom vast voedsel slecht verdraagt. Hij zei dat er in het eerste jaar vaak verbetering is, maar als dat niet gebeurt, is de kans klein dat het herstelt. De moed zakte mij in de schoenen.

Lichamelijk voelde ik me niet goed. Onderzoek wees uit dat ik een tekort had aan B12. Gelukkig dat mijn huisarts injecties voorstelde. Drie maanden verder: B1 tekort, B6 aan de lage kant. Dit was op mijn verzoek geprikt omdat ik een jaar na de operatie nog steeds haaruitval had, moe was, rare klachten, aangezichtspijn en nog meer.

De arts van de kliniek waar ik geopereerd was bagatelliseerde alles

De arts van de kliniek waar ik geopereerd was bagatelliseerde alles: B12 is van persoon tot persoon verschillend. Haaruitval, tja, dat duurt soms langer. Slik je nog steeds de multivitaminen niet…? Vanaf twee maanden na de operatie kreeg ik die al niet weg, zei ik nog. Hij ging er niet op in.

In feite wuifde hij alles weg wat ik zei. Hij ontkende dat er iets aan de hand was. Ik moest maar geduld hebben. Die ontkenning was voor mij een echte killer. Toen mijn arts alles ontkende waar ik problemen mee had, had ik meer dan ooit het gevoel dat ik er alleen voor stond. Eigenlijk stond ik perplex. Waarom wordt iemand arts, als hij zich niet interesseert voor de klachten van zijn patiënten..? Zonder één zinnig antwoord te hebben gekregen ging ik weer naar huis.

Normaal eten zat er voor mij niet meer in

Mijn leven sukkelde voort. Ik at voornamelijk zakjes proteïne yoghurt en zelfgemaakte gemalen soep. Het werd mij duidelijk dat normaal eten, al was het maar een kleine portie, er voor mij niet meer in zat.

In al deze ellende was de coach van de kliniek mijn steun en toeverlaat. Zij begreep hoe moeilijk ik het had, ze moedigde me aan en gaf me de ruimte om te vertellen hoe ik me voelde.

Maar ik wist dat twee maanden later de gesprekken afgelopen zouden zijn; dan stond ik op mezelf. Een tijdje terug barstte ik in tranen uit en ik vertelde haar hoeveel ze voor mij betekent, omdat ze luistert en meedenkt, en omdat ik bij haar mijn hart kan uitstorten.

Ze stelde voor om met de psycholoog van de kliniek te praten, maar die man kan niets voor me betekenen. Ik heb al eerder gesprekken met hem gehad, en hij was niet in staat om mij iets nieuws te vertellen over hoe ik om moet gaan met mijn gevoelens.

Ik ga niet meer naar de groepssessies, want dan voelen ze zich 'niet vrij om te praten'.

De groep waarin ik gestart ben heeft inmiddels aangegeven dat ze niet weten wat ze met mij aanmoeten en spreken mij niet meer. Ik ga niet meer naar de sessies, want dan voelen ze zich 'niet vrij om te praten'. Tussen twee haakjes: er zitten daar mensen die weer volop snoepen.

Ik liep nog een tijdje bij een onafhankelijke MDL arts, maar die zie ik ook niet meer; hij verbrak het contact omdat ik B12 injecties kreeg en daar gelooft hij niet in. Ik val nog steeds af. Ik wil niet veel lager. Ik maak me zorgen. Maar zijn reactie was: oh, je kunt nog veel meer afvallen, dat is geen probleem. En dan sta je weer buiten.

Ik heb nu een jaar geknokt om mijn hoofd boven water te houden maar ik kan niet meer...

Mijn karakter is er eentje van vechten. Ik heb nu een jaar geknokt om mijn hoofd boven water te houden en positief te blijven, maar ik kan niet meer. Ik ben op, ik ben moe.

Ooit komt er een dag dat ik weer stevig in mijn schoenen sta … Dat hoop ik althans. Maar wanneer dat is, dat weet ik niet.

Voor nu voel ik me onwijs alleen. Gelukkig heb ik mijn huisarts nog. Hij staat achter me en steunt me zoveel als hij kan. Hij is trouwens degene geweest die mij doorstuurde naar de kliniek. Ik denk dat niet dat hij dat snel weer bij iemand zal doen.

Psychisch zit ik in een zwart gat. Natuurlijk doe ik naar de buitenwereld heel opgewekt en zeg dat ik blij ben met wat ik nog heb. En dat ik verhalen lees van mensen die het nog véél erger hebben.

Maar van binnen ben ik zo eenzaam en verdrietig en ik kan dat met niemand delen. Ik zou graag nog eens uit eten willen. Lekker luxe een hotelletje pakken, met een heerlijk ontbijtje. Maar ….. terwijl ik dit schrijf rollen er tranen over mijn wangen.

Nicole Bruijnen

Geopereerd in 2024 via NOK Den Haag; in Zoetermeer geopereerd.