Sinds mijn gastric bypass is elke dag een gevecht om te overleven

Ik ben Samantha, 31 jaar oud. Tien jaar geleden, in 2015, besloot ik een gastric bypass te ondergaan. Ik was het eindeloze gejojo met mij gewicht meer dan zat. Hoe vaak ik ook met een diëtist werkte, hoe streng ik ook de diëten volgde, het resultaat was altijd maar tijdelijk.

Ik wilde een nieuw begin, zonder constant te moeten vechten tegen mijn eigen gewicht. Mijn hoop was simpel: een gezonder lichaam, meer energie en misschien ook betere kansen op werk. Ik wilde graag de zorg in, maar dat ging toen niet vanwege mijn obesitas. Dus ja, ik zag die gastric bypass wel zitten.

De operatie vond plaats in Bergen op Zoom. Alles vooraf ging snel en leek goed geregeld, al moet ik eerlijk zeggen dat ik wel erg vlot aan de beurt was.

Drie weken na de operatie had ik de eerste van acht darmherniaties

Drie weken na de operatie ging het mis. Of eigenlijk al veel eerder, want ik had sinds de ingreep geen ontlasting meer gehad. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis; het was de bedoeling dat ik een darmspoeling zou krijgen, maar achteraf bleek dat dit mijn eerste darmherniatie was. In totaal ben ik acht keer geopereerd vanwege een darmherniatie. Een darmhernia ontstaat wanneer de darm om zichzelf heen gaat draaien. Je kunt je niet voorstellen hoe pijnlijk dat is.

Daar kwamen nog twee operaties bovenop, vanwege knopen in mijn darmen. Ik kon steeds moeilijker blijven geloven dat al die operaties mij beter zouden maken. Maar ik had geen keuze. Ik was in deze draaimolen gestapt, nu kon ik er niet meer uit. Mijn lijf raakte steeds verder verzwakt.

De “nazorg” die ik tussen de operaties door kreeg stelde niets voor. Mijn bloedwaarden werden een paar keer gecontroleerd en ik kreeg standaard een klysma, vanwege mijn darmproblemen.En dat was het zo'n beetje.

Ik was in deze draaimolen gestapt, nu kon ik er niet meer uit.

Als ik zei dat ik klachten had, werd gezegd dat dat erbij hoorde; echt luisteren deden ze niet. Alles werd goed gepraat, maar inhoudelijk antwoord geven op mijn vragen gebeurde niet. Soms werd een buikfoto gemaakt, maar daar gebeurde ook niets mee.

Als ik heel veel last had van klachten kon ik telefonisch mijn verhaal doen; zij zouden dan contact opnemen. Maar naarmate de complicaties zich opstapelden merkte ik dat het steeds langer duurde voordat ze terugbelden. In de tussentijd moet ik het zelf maar uitzoeken. Bij het zoveelste telefoontje kreeg ik te horen dat ik geen patiënt meer was.

 Naarmate de complicaties zich opstapelden duurde het steeds langer voordat ze terugbelden.

Na acht jaar van complicatie op complicatie kon mijn lichaam het niet meer aan. Ik was gebroken. Er zat niets anders op dan de bypass ongedaan laten maken. Een undo. Het was de laatste mogelijkheid om misschien nog iets van kwaliteit van leven terug te krijgen.

Mensen denken vaak dat een undo een soort ‘reset’ is, dat je met een simpele ingreep alles weer wordt teruggezet naar de originele situatie. Maar zo eenvoudig is het niet. Het is een zware operatie die drie uur duurt en ook bij een undo kunnen er dingen misgaan. Bij mij gebeurde dat dus.

Direct na de undo voelde ik al dat er iets niet goed zat, maar geen arts die de moeite nam om een controle uit te voeren. Totdat ik op zekere dag oud voedsel van ruim een week terug uitspuugde. Toen pas deden ze een maagonderzoek. Het bleek dat mijn maag niet meer werkte en dat er een vernauwing zat.

Toen ik overgaf, kwam er voedsel uit van ruim een week geleden 

Twee keer werd ik gedilateerd, dat betekent dat de maaguitgang wordt uitgerekt. Maar mijn lichaam kon het niet meer bijbenen. Ik kon geen voeding of vocht meer binnen houden. Ik kreeg twee keer een sonde via mijn neus. De eerste keer duurde het zes weken, de tweede keer drie maanden.

Het was afschuwelijk. Maar wat nog wel het meest pijn deed, was de manier waarop ik werd behandeld. De artsen deden alsof het probleem niet bij hen lag, maar alsof ìk het probleem was. Mijn maag werd als lui bestempeld, en daar kon ik het mee doen. Ik kreeg ik de mededeling dat ik “uitbehandeld” was.

Toen ik doorvroeg en begon te huilen werden ze heel erg boos en geïrriteerd en vervolgens werd ik huilend het ziekenhuis uitgestuurd. Ja je leest het goed, ik ben niet het ziekenhuis uitgerend, ik werd er uitgestuurd.

Ik werd huilend het ziekenhuis uitgestuurd

Daar stond ik, huilend op het plein voor het ziekenhuis. Iedereen stond meewarig naar me te kijken; wat voelde ik me toen alleen.

Ik loop elke dag rond met pijn, vermoeidheid en de voortdurende onzekerheid over welke voedingsmiddelen ik wel of niet kan verdragen.

Alles wat ik wil doen, moet ik zorgvuldig plannen. Als ik een afspraak heb of iets leuks wil ondernemen, moet ik vooraf rust nemen, zorgen dat ik goed geslapen heb en bij voorkeur niets eten. De spontaniteit is weg. Mijn leven is volledig veranderd.

Ook mentaal heeft dit een zware tol geëist. Ik kan nog wel lachen en ik ben ook niet elke dag somber… maar ik ben mezelf niet meer. De gedreven, vrolijke Sam is er nog maar zelden.

Gelukkig krijg ik steun van mijn omgeving. De mensen die dichtbij mij staan zijn ontzettend lief voor me. Maar ook voor hen is het moeilijk om te zien hoe ik veranderd ben.

Ik ben niet als mens behandeld, maar als een dossier

De artsen en chirurgen die mij behandeld/begeleid hebben mij op geen enkele wijze gesteund. Ik ben niet als mens behandeld, maar als dossier. Na de operatie lijk je een afgesloten hoofdstuk te zijn. Je hebt je geld opgebracht, en daarna is het klaar.

Als patiënt heb je geen stem, je wordt niet gehoord en je mag nergens wat over zeggen. Doe je dat wel, dan word je eruit gezet. Als ik van tevoren had geweten wat voor complicaties ik zou kunnen tegengekomen, had ik deze operatie nooit gedaan. Maar in het voortraject wordt nauwelijks gesproken over dit soort dingen.

De droom van een gezond, actief leven heeft plaatsgemaakt voor een dagelijks gevecht

Sinds de operatie is mijn gezondheid slechter dan ooit. De droom van een gezond, actief leven heeft plaatsgemaakt voor een dagelijks gevecht. En het ergste is misschien nog wel: ik voel me daar zó alleen in.

Ik ben afgevallen, maar wat schiet ik ermee op? Ik ben slank en iedereen vindt dat ik er mooi uitzie, maar ik heb veel pijn, en weinig energie. Sinds deze gastric bypass is elke dag een gevecht om te overleven.

🔴Altijd als eerste op de hoogte?

Wil je een bericht ontvangen zodra er een nieuw ervaringsverhaal of blog op onze website verschijnt? Schrijf je dan in voor updates via de knop hieronder.

Ja, ik wil updates!