Gastric Bypass: Russische Roulette spelen met je Gezondheid

Tessa van Loon
7 jul
7 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 15 jul

Veel mensen zien een maagverkleining als een snelle oplossing voor overgewicht. Maar wat als het misgaat? In dit eerlijke en indringende verhaal vertelt Tessa van Loon over haar persoonlijke ervaring met een gastric bypass – een reis van hoop, pijn, eenzaamheid en uiteindelijk veerkracht. Lees dit verhaal voordat je zelf deze stap overweeg.

Van besluit naar operatie – "dit is mijn nieuwe begin."

Hoi, mijn naam is Tessa van Loon, ik heb een gastric bypass en dit is mijn verhaal.

Na allerlei mislukte diëten had ik de moed opgegeven, afvallen lukte me niet. Een gastric bypass leek de beste oplossing. Een nieuw begin! De huisarts gaf mij zonder één enkele vraag te stellen een doorverwijzing naar de Nederlandse Obesitas Kliniek (NOK).

Het "voortraject"duurde een halve middag

Een week later mocht ik langskomen voor een paar gesprekken met de diëtist, de psycholoog en de arts. Alles bij elkaar duurde dat een half uurtje. Daarna mocht ik aansluiten bij drie andere dames die ook voor deze operatie hadden gekozen. Samen gingen wij het “voortraject” in, haha.

In nog geen halve middag kregen wij wat info over hoe je moet eten en drinken als je een maagverkleining hebt gehad en dat was het. Ik denk dat het woordje risico’s eenmaal gevallen is.

Ik denk dat het woordje risico’s eenmaal gevallen is.

De operatie en het begin van de verandering

Toen was het zover: op 27 november 2020 werd ik geopereerd; inmiddels is dat 4 ½ jaar geleden. Toen ik wakker werd na de operatie zag ik dat ik vijf kleine sneetjes had. Ik mocht gelijk beginnen met eten en drinken. Vla ging er goed in. Ik moest veel lopen, dit zou goed zijn voor mijn herstel, dus ik ging rondjes lopen op de gang. Dat ging me best goed af. Diezelfde dag nog mocht ik naar huis.

Thuis aangekomen vond ik het best spannend: hoe ga ik dit nu doen. Ik maakte een plan met eet- en drinkmomenten verspreid over de dag; rustig opbouwen, dit ging goed. Op den duur mocht ik over naar gepureerd voedsel; dit moest je zelf maken want na de operatie is het belangrijk dat je leert bezig te zijn met eten, zonder in de verleiding te komen om stiekem te snacken.

De vastloper: pijn, paniek en géén hulp

De eerste keer had ik witvis met aardappelpuree, flink geprakt met een beetje water zodat het wat smeuïger werd. Ik had nog maar een paar hapjes genomen toen ik een enorme pijn kreeg op mijn borst. In mijn beleving leek het wel een hartaanval.

In paniek belde ik de kliniek. De dame die ik aan de lijn kreeg was niet erg onder de indruk van mijn verhaal. Ze zei oh, dat is doodnormaal, dat noemen ze een vastloper. Dit houdt in dat het eten in je slokdarm vastzit. Ik moest maar eventjes aan de deur gaan hangen met mijn armen omhoog, dat zou ruimte geven in de slokdarm. Dit lukte niet; ik probeerde over te geven, maar dat lukte ook niet. Die prop zat muurvast. Uit wanhoop nam ik een slok water, alhoewel ze gezegd hadden dat dat niet mocht. Eindelijk zakte de hap naar beneden.

Kenmerkend voor de verdere nazorg

Toen ik weer een beetje tot mezelf gekomen was, vond ik het allemaal maar vreemd, hoe het gegaan was. Was dit nu de beloofde nazorg? Je zou toch verwachten dat ze even de tijd nemen om je gerust te stellen wanneer er zoiets gebeurt, vlak na een operatie. Maar nee hoor. Dat telefoongesprek duurde nog geen 3 minuten en verder mocht ik het zelf uitzoeken.

Eigenlijk was het één grote grap - behalve dat het niet grappig was

Deze gang van zaken was kenmerkend voor de verdere nazorg. De afspraken bij de diëtiste gingen alleen maar over dingen die al eerder verteld waren. Eigenlijk was het één grote grap - behalve dat het niet grappig was. Ik begon steeds meer te begrijpen dat dit foute boel was.

Verder had je nog de gesprekken met de psycholoog. Hij vroeg telkens opnieuw of ik mezelf dik of dun vond. Maar daar was ik helemaal niet mee bezig. Ik zat met een heel ander probleem, namelijk dat ik sinds die vastloper bijna niet meer durfde te eten.

In drie maanden tijd bijna 30 kilo eraf

En dan was er nog de arts: een norse vrouw en het enige wat ze vroeg was; hoe gaat het? Het antwoord wachtte ze niet af: ik mocht op de weegschaal gaan staan. En kreeg een labformulier mee om bloed te gaan prikken.

Een week later belde ze op en zei, ‘je waarden zijn goed maar probeer wat meer af te vallen'. Ik was verbaasd, want ik was in drie maanden tijd al bijna 30 kilo kwijt. Maar zij was daar niet tevreden over. Dus ik dacht: ik moet beter mijn best doen. Ik verminderde mijn porties eten van 10 eetlepels per maaltijd naar vier eetlepels.

Een aantal maanden later: 60 kg eraf

Een aantal maanden later moest ik bij de diëtiste komen en die schrok ontzettend toen ze me zag. Ze vroeg of ik wel goed at en of ik niet veel braakte. Hier gaf ik aan dat ik minder was gaan eten, omdat ik meer moest afvallen van de arts. Zij zette me direct op de weegschaal, en we schrokken allebei. 56 kilo woog ik die dag, veel te weinig voor mijn lengte.

Toen ik mij meldde voor de operatie woog ik 116 kg; ik was 60 kg afgevallen.

Er werden direct voedingsdrankjes besteld om aan te komen. En ik moet meer gaan eten! Het resultaat was dat ik voortdurend moest overgeven.

Mijn haar viel uit in bossen

Mijn haar begon uit te vallen, niet een paar haartjes, maar hele bossen. Ik kreeg een vreselijke afkeer van bepaalde voedingsmiddelen, vooral van die drankjes. Dat was elke keer een gevecht, eerst om het op te drinken en daarna om het niet uit te kotsen.

Ik zag lijkbleek, de botten staken aan alle kanten uit.

Wat had ik er spijt van dat ik ooit aan die operatie was begonnen. Al voordat ik ‘s morgens uit mijn bed kwam was ik verschrikkelijk moe, ik zag lijkbleek, de botten staken aan alle kanten uit.

Ik schaamde me voor hoe ik eruit zag. Op straat voelde ik de ogen branden. Mensen dachten waarschijnlijk dat ik één of andere vreselijke ziekte had. Ik kreeg extreme pijn in mijn billen, want ik had geen vet meer om op te zitten. Liggen ging alleen maar met een zwangerschapskussen als ondersteuning.

Kennissen liepen me voorbij; ze herkenden me niet

Kennissen op straat liepen mij straal voorbij, want ze herkenden me niet meer, zo was ik veranderd. Dat deed me zoveel pijn. Zoveel verdriet.

Ik was zo zwak geworden dat ik niet meer kon werken; mijn wereldje, dat vroeger zo gezellig was, werd steeds kleiner. Mijn mooie lange haren moest ik afknippen omdat ik overal kale plekken had.

Enige ondersteuning vanuit het NOK was er niet. Ik heb ontelbare keren gebeld, terugbelverzoeken gedaan, maar ik werd nooit teruggebeld.

Eindelijk hulp - maar niet van het NOK

Tenslotte kwam ik bij een andere diëtiste terecht. Zij is met mij aan de slag gegaan en zij heeft mij letterlijk en figuurlijk omhoog gesleurd uit deze put.

Ik ging naar mijn huisarts, die bijna van zijn stoel af viel van schrik toen hij mij zag. Hij liet direct mijn bloedwaarden controleren en ik kreeg diezelfde week een gesprek met de praktijkondersteuner, die was gespecialiseerd in psychologie. Dat gesprek was heel fijn. Eindelijk voelde ik me gehoord en gezien.

Ik ging aan de slag met make-up om de donkerblauwe, bijna zwarte kringen onder mijn ogen te camoufleren. Maar wat ik niet kon camoufleren was mijn verdriet. Ik was gebroken.

De uitslag van het bloedonderzoek: bloedarmoede en zware vitaminetekorten

Een week later kwam de uitslag van het bloedonderzoek: bloedarmoede en zware vitaminetekorten. Geen wonder dat ik zo verschrikkelijk moe was. Diezelfde dag nog kreeg ik diverse injecties om de waarden wat omhoog te brengen. Dit moest iedere week opnieuw.

Met hulp van de diëtiste en bijvoeding lukte het uiteindelijk om mijn gewicht redelijk op peil te krijgen. De injecties werden langzaam afgebouwd. Ik heb er nu nog twee in de week.

Heel langzaam begon ik ook weer wat fitter te worden en de kale plekken op mijn hoofd werden minder. Het boek met de diëtiste en de praktijkondersteuner is inmiddels gesloten. Maar die injecties, daar zit ik levenslang aan vast.

Mijn leven is radicaal veranderd sinds de maagverkleining. Vroeger was ik vrolijk, ondernemend, ik genoot van het leven, van uitgaan en van mijn werk. En ik had heel veel vrienden. Maar als je niet meer mee kunt doen, raak je heel veel vrienden kwijt, heb ik ontdekt. Dat doet me vreselijk verdriet.

Als je niet meer mee kunt doen, raak je heel veel vrienden kwijt

Ook mijn werk ben ik kwijtgeraakt, ik ben 100% arbeidsongeschikt verklaard.

Toch hoop ik ooit nog zo sterk te worden dat ik weer kan gaan werken en weer het leven kan vieren. Ik blijf hopen, ook al is het misschien tegen beter weten in. Deze operatie wordt voorgesteld alsof het niks is. Risico’s worden niet besproken. Je denk, yes ik heb er zin in, ik ben klaar voor een nieuw leven.

Zo'n operatie kan ontzettend mis gaan; kijk maar naar mij

Maar eigenlijk is zo’n gastric bypass operatie één grote gok; je speelt Russische roulette met je gezondheid.

Het kan goed gaan, en dan heb je geluk. Maar het kan ook ontzettend fout gaan. Kijk maar naar mij. Mijn verhaal is geen uitzondering – ik heb inmiddels heel veel mensen leren kennen van wie de gezondheid ernstig is beschadigd als gevolg van een maagverkleining.

Een gastric bypass is geen quick fix

Denk jij na over een maagverkleining? Informeer je goed, stel vragen en eis échte nazorg.

Een gastric bypass kan dan misschien levens redden, maar ook levens breken als de begeleiding ontbreekt. Een quick fix is het zeker niet.

Oh, en mocht je denken, wat wat een triest verhaal..? Spaar je tranen; dit is pas deel één van mijn verhaal. Het ergste moet nog komen… Tessa van Loon