Ik zei nog, stel dat het mis gaat...

Ik was heel depressief. Ik had hele verdrietige dingen meegemaakt in mijn leven en het lukte me niet om eroverheen te komen.

Via de huisarts belandde ik bij een psycholoog, maar die kon mij niet helpen.

Ik reageerde te fel op dingen, ik kreeg medicatie waar ik nog feller van werd. Uiteindelijk heb ik alles kunnen opschrijven, ik heb er voor mezelf een boek van gemaakt. Toen ik alles had toevertrouwd aan het papier, kon ik langzaam uit mijn depressie naar boven krabbelen.

Ik was heel erg zwaar in die tijd, en mijn huisarts raadde me aan om te proberen wat kilo’s kwijt te raken. Dat leek mij een goed idee, dus ik ging een afvaltraject volgen. Maar het hielp niet veel. Toen stelde mijn arts een maagverkleining voor.

Mijn arts zei: je moet zo’n traject positief ingaan. Ik dacht, ja, dat is waar.

Ik zei nog, ja, maar stel dat het mis gaat... Maar mijn arts zei: nee, zo moet je niet denken, je moet zo’n traject positief ingaan. Ik dacht ja, dat is waar, hij heeft gelijk. Ik wilde heel graag een kindje en daarom besloot ik om positief te denken en inderdaad de knoop door te hakken. Ik ging ervoor en ik had er vertrouwen in.

Ik merkte toen ik na de operatie het ziekenhuis verliet al dat er iets niet klopte. Maar er werd door de artsen heel weinig aandacht aan besteed. Ze zeiden dat het gas was wat mijn lichaam moest verlaten. Ze hebben me net zolang rond laten lopen totdat ik levenloos bij de huisarts in een stoel neerviel. Ik heb in de 6 maanden daarna niets mogen eten omdat er dan bacteriën bij konden komen. Want ik had een ernstige ontsteking. Zes maanden sondevoeding dus, voor mij..

 Nu, zeven jaar en 39 operaties later...

Nu, zeven jaar en 39 operaties later, zit ik nog steeds regelmatig aan de sondevoeding.

Sterker nog, aanstaande maandag krijg ik een endoscopie om te kijken of ze nog iets voor me kunnen doen; lukt dat niet, dan kan ik over een paar jaar echt niet meer eten. Dan zit ik 100% vast aan de sonde.

Soms ben ik heel moedeloos en mijn gedachten maken me somber en boos, maar toch kan ik heel veel plezier en vreugde vinden in de kleine dingen van het leven. Een vlinder in de lucht en een ree in het bos, dat zijn de dingen die het leven bijzonder maken.

Ik kan niets meer plannen, ik bekijk het leven van dag tot dag. Ik loop 24/7 met pijn, maar ik doe het rustig aan en leg me erbij neer als het eens een dagje niet gaat.

Soms aan het water de gedachten varen met de wind mee en lachen in de buitenlucht vergeten dat je eigenlijk niet kunt eten

Soms voel ik me machteloos en heb ik weer een terugval, dan voel ik de depressie weer naar me toe kruipen. Dan app ik mijn beste vriend, dan komt hij na me toe en we gaan praten of even lekker een stukje rijden of klagen, ik mag tegen hem over alles klagen.

De slaap is heel moeilijk en ik kan hem soms niet pakken, nou, eigenlijk heel vaak, ja dat komt van de pijn

dan denk ik, het had ook erger kunnen zijn

 Motivatie om door te gaan.... Dat is voor mij alles per dag bekijken en te onderzoeken wat ik op een dag wel en niet kan. Iedere dag is nieuw.

Soms heb ik dagen, dan kan ik heel veel. Maar dan de dagen erna, dan kan ik niet eens uit bed komen. Ik moet leren om daar een tussenweg in te vinden; ik zit niet graag aan de pijnstillers en heb best hele zware maar als ik vind dat ik ze nodig heb, dan neem ik ze. Als ik vind van niet, dan blijf ik er van af.

Ik zoek mijn weg ergens anders in wandelen of schrijven of wat foto’s maken dan ben ik ook even weg

Staschya Horzen

Gastric bypass via NOK, Heerlen. Geopereerd in 2021, Zuyderland Medisch Centrum, Heerlen.

🔴Altijd als eerste op de hoogte?

Wil je een bericht ontvangen zodra er een nieuw ervaringsverhaal of blog op onze website verschijnt? Schrijf je dan in voor updates via de knop hieronder.

Ja, ik wil updates!