Ik ben mijn "leven" kwijt

Zeven jaar geleden heeft de chirurg een fout gemaakt tijdens het plaatsen van een gastric sleeve en dat heeft mijn leven compleet verwoest.

De operatie zou worden uitgevoerd door een bekende bariatrisch chirurg met jarenlange ervaring.

Aan de operatie gingen zes maanden onderzoek vooraf, want ik was een risicopatiënt: ik had twee longembolieën gehad en de chirurg wilde zeker weten dat mijn hart en longen de operatie zouden aankunnen.

Ik weet nog goed hoe ontzettend ik opzag tegen deze ingreep; als mijn longarts niet zo had aangedrongen zou ik het nooit gedaan hebben. Maar hij vond dat het noodzakelijk was - dus ik deed het.

Een slecht begin... en zo ging het ook verder.

Als risicopatiënt stond ik op de dag van de operatie als eerste op de planning. Maar later ontdekte ik dat ik helemaal niet geopereerd ben door de bekende bariatrisch chirurg met jarenlange ervaring die mij, de risicopatiënt, speciaal in de gaten zou houden. Hij heeft mij laten opereren door zijn assistent, terwijl hij zelf in de operatiekamer ernaast ook een bariatrische ingreep aan het uitvoeren was! Het was een slecht begin... en zo ging het verder.

Na de operatie kreeg ik steeds meer pijn. Maar dan werd er gezegd, u bent nog niet zo lang geleden geopereerd, of ga nog maar eens terug naar de diëtiste. Mijn huisarts schreef een verwijzing voor een scan van de maag, foto’s van de darmen en bloedonderzoek. Maar er kwam niets uit.

Er kwam niets uit de onderzoeken; dan moest het tussen mijn oren zitten.

Dan moest het tussen mijn oren zitten. Via een doorverwijzing van de chirurg werd ik opgenomen in de psychiatrie, want hij dacht dat ik niet wilde eten. Maar de psychiater zag al spoedig dat dat niet klopte. Na zes weken mocht ik weer naar huis, maar een tijdje later zat ik er weer. Eten was nu bijna onmogelijk; alleen soep en yoghurt kreeg ik naar binnen. Als ik andere dingen at, werd ik misselijk en het eindigde steevast in zware diarree. Ik heb zelfs een tijd pampers moeten gebruiken, zo erg was het.

Er volgde een periode van onderzoeken die niets opleverden. Ik was zwaar vermagerd en mijn bloeduitslagen toonden ondervoeding aan. Ik moest aan een tpn infuus maar verder gebeurde er niets.

Ik woog nog maar 47 kg; uit wanhoop wendde ik me tot de MDL arts van het plaatselijke ziekenhuis

Na heel veel omzwervingen maakt ik uit pure wanhoop een afspraak met de maag en darm chirurg in het plaatselijke ziekenhuis. Ik woog toen nog maar 47 kg.

Deze man had mij nog nooit gezien of gesproken, maar toen ik mijn verhaal had gedaan zei hij: ‘Mevrouw, het is duidelijk, u kunt niet eten. Op de laatste scan zie ik iets wat ik nog een keer wil controleren. Wilt u morgen terugkomen voor een nieuwe scan en slikfoto’s?’

Mijn slokdarm zat zo goed als dicht vanwege het vele littekenweefsel

De volgende dag bleek dat mijn slokdarm zo goed als dichtzat vanwege het vele littekenweefsel, en er zat een knik in. Er werd direct een operatie gepland.

De chirurg heeft alles gedaan wat hij kon om de schade te herstellen, maar daar was haast geen beginnen aan. De gastric sleeve zat verkeerd. De galblaas zat vol stenen en de galwegen zaten vol met steentjes en gruis. Mijn middenrif was gescheurd (doorgesneden tijdens de operatie), mijn galblaas zat vol galstenen en m'n slokdarm zat in bochten, waardoor m'n eten bleef steken en rotte, gistte en daarna pas in m'n dunne darm terechtkwam - wat dus de constante misselijkheid en diarree veroorzaakte.

Mijn middenrif was gescheurd (doorgesneden tijdens de operatie)

Eigenlijk was het plan om een undo te doen, maar dat bleek te gevaarlijk. De chirurg heeft alleen littekenweefsel in de slokdarm, maagzakje en ingang van dunne darm kunnen wegbranden. Toen ik naar de uitslaapkamer werd gebracht kreeg ik een hartstilstand en inwendige bloedingen. Ik moest in de lift worden gereanimeerd.

Ik ben de chirurg die mij toen geholpen heeft eeuwig dankbaar, ook de chirurg die later nog een tweede operatie deed, anders was ik allang dood geweest. Maar ik ben mijn "leven" kwijt.

Ik ben lichamelijk en geestelijk uitgeput

Ik ben uitbehandeld en ik wil geen verdere onderzoeken meer. Ik heb alle medicijnen gehad die er maar te bedenken zijn, maar niets helpt en operatief is er niets meer te doen.

Ik ben lichamelijk en geestelijk uitgeput, soms weet ik niet hoe ik verder moet.

Als ik mijn lieve hond Iko niet had gehad, mijn lieve kameraadje, mijn lichtpuntje van iedere dag, dan had ik de strijd allang opgegeven.  Fabiënne De Wit Gastric sleeve: Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg Leuven, 2018 Gastric bypass: Imeldaziekenhuis, Bonheiden, 2019