Mijn gastric bypass: van 'rond en gezond' naar 'rond en ongezond'

Hoi, ik ben Ingrid en ik heb in 2008 een gastric bypass gekregen. In die tijd bestond er nog geen echte nazorg. Een maand na de operatie mocht je komen, dan werd je op de weegschaal gezet, de chirurg vroeg hoe het ging en je kon weer gaan. Een half jaar later herhaalde dit zich en een jaar later weer.

De eerste anderhalf jaar gingen goed. Ik viel af van 125 kg naar 84 kg. Mijn tweede leven was begonnen, mijn nieuwe ik was geboren!

Maar helaas, toen die anderhalf jaar voorbij was kreeg ik mijn eerste complicatie: een Petersen darmhernia. De behandeling die ik daarvoor kreeg was prima. Maar met mij ging het niet goed. Mijn gewicht kelderde omlaag; binnen een maand ging ik van 84 kg naar 70 kg. Mijn BMI was ‘perfect’, maar ik had helemaal geen weerstand meer. Ik begon er steeds magerder uit te zien. Ik had 24/7 pijn en ik kon niet meer goed eten.

Ik merkte dat ik steeds dikker begon te worden

In deze periode begonnen ook de vitaminetekorten, waardoor ik onder andere aan het ijzerinfuus moest. Inmiddels was ik ook afhankelijk geworden van elke dag een vit B12 injectie. Mijn gebit ging steeds meer problemen geven.

Ondertussen merkte ik dat ik steeds dikker begon te worden. Op een gegeven moment

woog ik 125 kg: ik was nog zwaarder geworden dan vóór de gastric bypass. In het

ziekenhuis werd daar geen enkele aandacht aan besteed. Volgens hun lag ik nog binnen de curve van het afvallen. Welke curve? Ik was dikker dan voor de gastric bypass!

Volgens mijn arts zat ik nog binnen de 'afvalcurve'. Welke curve? Ik was dikker dan voor de gastric bypass!

Na 9 jaar ben ik, weliswaar met lood in de schoenen, weg gegaan bij het ziekenhuis waar ik oorspronkelijk geopereerd was. Ik kwam bij een nieuwe chirurg, die al spoedig ontdekte dat ik het candy cane syndroom had. Dat betekent dat er een stuk loze darm tussen de verbinding van de maag en de darm zit, waardoor alles wat je oraal inneemt de verkeerde afslag neemt en het opblaast als een soort ballon, het kan daar immers niet weg. Dit geeft vreselijke pijnaanvallen. Ook bleek mijn galblaas vol stenen te zitten.

Het candy cane syndroom: alles wat je eet blaast je op als een ballon.

Inmiddels heeft deze arts mij in ruim vijf jaar tijd al vier keer moeten opereren. De eerste keer was het een operatie aan het candy cane syndroom en de galblaas. Daarna ben ik 2 keer geopereerd aan een gedraaid maagje. Het maagje was vastgegroeid aan de lever en het middenrif door verklevingen. Vervolgens een vernauwing van de dunne darm en wederom verklevingen aan het maagje en de lever.

Eten werd voor mij een drama. Ik kon vaker niet eten dan wel; ik leefde voornamelijk op vloeibaar voedsel. Maar toch viel ik niet af.

Ik kon vaker niet eten dan wel - maar ik viel niet af

Toen ik voor het eerst bij mijn huidige chirurg kwam besefte ik dat ik mijn lot in zijn handen moest leggen. In het begin vond ik het heel moeilijk om, na alles wat ik had meegemaakt, opnieuw mijn vertrouwen te schenken aan een arts. Maar gelukkig heb ik dat achter me kunnen laten en nu zie ik dat deze arts en zijn team mij wel serieus nemen en alles uit de kast trekken om mij te helpen. Ik vertrouw mijn chirurg voor de volle 100%; deze man is mij ontzettend dierbaar geworden.

Hoe het komt dat sommige mensen na een bypass nog zwaarder worden dan daarvoor, weten artsen niet. Sommigen zeggen dat wellicht het lichaam na zo’n ingreep in een soort overlevingsstand gaat en daardoor alles op slaat wat het binnen krijgt. Maar helemaal duidelijk is het niet. En waarom het bij de één wel gebeurt en bij de ander niet is al helemaal niet duidelijk. Ik weet dat er mensen zijn bij wie een maagverkleining wel goed gaat, maar ik ben daar helaas niet één van. Het is mij pijnlijk duidelijk dat het eerste ziekenhuis mij niet goed behandeld heeft. Negen jaar lang heb ik aangegeven dat ik 24/7 pijn had en steeds zwaarder werd maar hier werd niets mee gedaan.

Negen jaar lang heb ik aangegeven dat ik pijn had, maar er werd niets mee gedaan

Als zij toen mijn klachten serieus had genomen, had ik daar geen negen jaar mee hoeven blijven lopen en was mijn vertrouwen in artsen niet gedaald tot het nulpunt.

Mijn gezondheid is nu vele malen slechter dan voor de ingreep. Ik had nooit verwacht om te eindigen met een BMI van 36 en een slang in mijn neus. Mijn lichaam kan geen voedsel meer verwerken, daardoor ben ik nu afhankelijk van sondevoeding.

Ik loop liever rond met sondevoeding dan met die vreselijke pijnaanvallen in mijn buik

Ik merk dat mijn denkwereld anders is dan die van andere mensen. Zij schrikken als ze dat slangetje in mijn neus zien en als ik vertel dat ik er waarschijnlijk nooit meer vanaf komt vinden ze dat vreselijk heftig. Maar voor mij ligt het anders. Ik loop liever met sondevoeding rond dan dat ik die vreselijke aanvallen in mijn buik moet verduren en weer op de operatietafel beland. Geef mij dan maar die sonde!

Ondanks alles ben ik redelijk gelukkig, ik hou zoveel mogelijk mijn hoofd omhoog. Ik geniet van de lieve en waardevolle vrienden en mensen om me heen. Ik ben de trotse bezitter van twee vrolijke, ondernemende konijntjes die mijn alles zijn.

Wat de buitenwereld niet ziet: de tranen, de wanhoop, de frustratie

Ik ben mijn lieve vriend Hans, die helaas zelf is overleden aan de gevolgen van complicaties na een maagverkleining, dankbaar dat hij me de naam van mijn huidige chirurg heeft doorgegeven. Daar staat tegenover dat ik ook mijn dips heb en soms huilend tegenover de chirurg zit omdat ik het gewoon allemaal even niet meer weet.

Dit zijn dingen die de buitenwereld niet ziet, de tranen die het me kost, de wanhoop die je voelt, de frustraties. Ik ben dankbaar ze met mijn chirurg te mogen delen, ze mogen er zijn en ik doe mijn best om ze een plekje te geven.

En als ik uitgehuild ben, zet ik direct weer mij schouders eronder. Je komt immers niet vooruit als je achterom blijft kijken; je hebt geen andere keuze dan doorgaan.

Ingrid Mulder

Gastric bypass 2008, operatie in Catharina Ziekenhuis, Eindhoven