Hoe betrouwbaar zijn de cijfers over complicaties na een maagverkleining?

Waarom je de officiële cijfers met een korreltje zout moet nemen

Veel mensen die een maagverkleining overwegen, zoeken naar betrouwbare informatie over de risico’s en mogelijke complicaties. De cijfers lijken geruststellend: het percentage complicaties lijkt laag. Maar klopt dat beeld wel? Het eerlijke antwoord is: nee, helaas niet. De werkelijke cijfers geven maar een deel van het verhaal weer. In deze blog leggen we uit waarom de huidige registratie van complicaties bij bariatrische operaties tekortschiet en welke risico’s daardoor onderbelicht blijven.

Hoe worden complicaties bij een maagverkleining geregistreerd?

De rol van DATO

In Nederland bestaat er een speciale registratie voor maagverkleinende operaties: de DATO (Dutch Audit for Treatment of Obesity). Alle ziekenhuizen en klinieken die deze operaties uitvoeren, zijn verplicht om mee te doen aan deze registratie. Op papier lijkt dit goed geregeld, maar in de praktijk is de registratie beperkt tot slechts een deel van de complicaties.

Alleen korte termijn wordt goed bijgehouden

Wat valt binnen de registratie?

De DATO registreert alleen wat er gebeurt binnen de eerste 30 dagen na de operatie. Dat betekent: complicaties die zich tijdens de ziekenhuisopname of kort daarna voordoen. Ook gewichtsverlies na één jaar wordt gevolgd. Maar alles wat daarna gebeurt – en dat is vaak niet niks – wordt niet standaard vastgelegd.

Wat valt buiten de radar? Complicaties na 30 dagen worden vaak niet gemeld

Zodra de patiënt het ziekenhuis verlaat en er complicaties ontstaan ná die eerste maand, verdwijnen deze vrijwel altijd uit beeld. Dit geldt zéker als de patiënt wordt behandeld in een ander ziekenhuis of bij een andere zorgverlener dan waar de operatie plaatsvond.

Langetermijncomplicaties zoals:

• darmhernia’s

• verklevingen

• chronische pijn

• voedingsproblemen

• intoleranties

• maagzweren

• lekkende aansluitingen

• slokdarmproblemen

• psychische klachten

• middelengebruik

… worden meestal niet geregistreerd in de DATO en komen dus ook niet in de officiële cijfers terecht.

Worden complicaties altijd als zodanig herkend?

Alleen als de arts een directe link legt

Een complicatie wordt pas gemeld als de arts deze herkent én expliciet in verband brengt met de oorspronkelijke maagverkleining. Gebeurt dat niet, dan wordt het probleem niet vastgelegd – hoe ernstig het ook is.

De rol van de huisarts en eerstelijnszorg

Veel langetermijnklachten worden behandeld door de huisarts of in de eerstelijnszorg. Denk aan vitaminetekorten, ‘dumping’-klachten of psychische problemen. Deze zorgverleners hebben geen plicht om dit soort complicaties te melden bij de DATO. Het gevolg: deze belangrijke informatie wordt nergens verzameld of inzichtelijk gemaakt.

Waarom dit zo’n groot probleem is

Een vertekend beeld met grote gevolgen

Omdat complicaties niet volledig worden geregistreerd, ontstaat er een onvolledig en rooskleurig beeld van de risico’s. Ziekenhuizen en klinieken baseren hun prestaties op onvolledige data. Patiënten kunnen daardoor denken dat de kans op complicaties laag is, terwijl dat in werkelijkheid niet zo hoeft te zijn. Dat maakt het lastig om een weloverwogen keuze te maken.

Tessa van Loon

Wat kun je verwachten?

In de komende periode publiceren we een reeks artikelen waarin we dieper ingaan op:

• Waarom de complicatieregistratie zo beperkt blijft

• Wie daar belang bij heeft

• Wat de gevolgen zijn voor patiënten

  
  

🔴Altijd als eerste op de hoogte?

Wil je een bericht ontvangen zodra er een nieuw ervaringsverhaal of blog op onze website verschijnt? Schrijf je dan in voor updates via de knop hieronder.

Ja, ik wil updates!